Nét niet goed genoeg voor Gilbert op de Muur: "Maar alle stukjes van de puzzel vallen in mekaar"

"De motor had ik altijd al. Alleen hinkte ik qua parcourskennis achterop", vertelt Durbridge. "Vandaar dat ik drie jaar geleden besloot telkens deze maand in Gent te komen wonen. Ik heb ook mijn coach Ben Day bij. We gingen alles verkennen. Ik stoof de hellingen op achter zijn motor. Ik weet nu exact waar ik rijd. Het is alsof dit voorseizoen alle stukjes van de puzzel in mekaar vallen."

Maar Gilbert volgen op de Muur, dat zat er niet in. "Het was makkelijker geweest als hij op mij had gewacht", lacht hij in HNB. "Tijdens de tweede passage op de Muur was er geen volgen aan. Dat is nog altijd een van mijn kleine zwaktes: wanneer het écht steil wordt, dan zit ik er even door. En dan tref ik met Philippe Gilbert nog een van de grootste specialisten ter wereld."

Gemengde gevoelens

De Australiër leek nog even te kunnen aanklampen, maar moest de rol lossen. "Ik probeerde het gat zo klein mogelijk te houden, maar hij zit in een speciale vorm. Toch moet ik blij zijn met hoe het liep. Tweede worden was het best mogelijke resultaat, maar het zadelt me toch met gemengde gevoelens op."

"De kloof voor de slottijdrit van een dikke veertien kilometer is veel en niet veel. Het is tegen Gilbert, een renner en tijdrijder van wereldklasse. Hij is nog het best in vorm. Ik zie wat ik kan doen. Dinsdag wacht ook nog de Kemmelberg", besluit de renner.