Tot vier maanden geleden nauwelijks op een fiets gezeten, maar nu al één van de grootste wielertalenten van ons land

Evenepoel leek op weg naar een profcarrière als voetballer, maar plots werd hij - zonder pardon en uitleg - aan de kant geschoven door Anderlecht. Evenepoel ging nog even bij KV Mechelen voetballen, maar vond nooit meer het voetbalplezier terug, waardoor hij net als vader Patrick Evenepoel (ex-profrenner) ging fietsen.

"Mijn ouders herkenden me niet meer", zegt hij in HLN. "Ik ben normaal een hele vrolijke, sociale, open jongen, maar plots lachte ik niet meer en zei ik amper nog iets. Ik ging bij KV Mechelen voetballen, maar er was iets gebroken. Hoe hard ik ook mijn best deed, het plezier kwam niet terug. Slecht ging het nochtans niet - ik had dit seizoen wellicht al mogen meetrainen met de A-kern - maar het was op en ik wilde stoppen."

Klimmersbenen

"En toen dacht ik: ik ga koersen. Toen ik nog voetbalde, reed ik elke zomer met de mountainbike om mijn conditie te onderhouden en ik vond dat wel plezant. Aan mijn ouders zei ik niks. Ik heb er eerst over gepraat met mijn persoonlijke trainer - die ook mijn pa vroeger had begeleid - en die zei dat ik er wel aanleg voor zou kunnen hebben. Toen ben ik voorzichtig begonnen, op een oude fiets van mijn pa."

En Evenepoel bleek over talent te beschikken. Hij won al een rit in de Ronde van het Baskenland en werd er tweede in het eindklassement. En dat met voetbalbenen. "Daarvan schiet niet zo veel meer over. Mijn kuiten zijn al serieus geslonken, en ook mijn dijen beginnen eindelijk wat smaller te worden. Als voetballer woog ik 70 kilo, nu nog 62. Daarom raak ik ook zo vlot bergop", besluit Evenepoel.