Profwielrenner beschrijft op bangelijke wijze hoe hij ternauwernood aan de dood ontsnapte

“Sommige mensen zullen snel stoppen met het lezen van mijn betoog omdat dit een zoveelste tirade van een boze wielrenner is na een bijna-ongeval, maar dit is echt niet aanvaardbaar", opent hardrijder Dowsett. "Ik fiets meer dan 20 uur per week op de weg, de bijna-ongelukken ben ik intussen dan ook al gewend. Het is zelfs dagelijkse routine geworden. Al was het vandaag toch nog andere koek, het was veel meer dan zomaar een bijna-ongeluk", klinkt het onheilspellend.

"Vandaag stak een nieuwe rode Porsche Cayenne een voorligger voorbij, waarna hij op mijn rijvak gewoon recht op mij af reed. Hij haalde een snelheid van 100 à 130 kilometer per uur. Ik reed ongeveer 40 per uur. Stel je voor dat die auto mij zou geraakt hebben. Remmen, deed hij niet. Plaatsmaken voor mij evenmin. Hij gokte gewoon dat het allemaal wel in orde zou komen. En dat was ook zo, maar dat was niet zijn verdienste, maar de mijne. Ik stuurde naar links en hield mijn ellebogen dicht tegen mijn lichaam."

Met een leven spelen

Dowsett, die in het tussenseizoen een transfer versierde van Movistar naar Katusha, kan het amper vatten: "Ik was boos en geshockeerd. Hoe kan iemand nu zo met het leven van iemand anders spelen? Ik heb geen bewijs van het voorval en kan niets anders doen dan het aanvaarden. Ik moest denken aan mijn mama, die ooit van de weg werd gemaaid en sindsdien nooit meer een fiets heeft aangeraakt."

Het verhaal van de Britse chronospecialist eindigt als volgt: "Later rolden de tranen over mijn wangen. Dit was het dichtste dat ik ook bij een bijna-doodervaring kwam. De vraag borrelde in mij op of dit het allemaal waard is. Morgen ga ik opnieuw de baan op, deze keer met een camera op mijn helm geposteerd. Aan de chauffeur in kwestie nog dit: ik hoop dat je de angst voelde die ik heb gevoeld. Ik hoop dat je dit nooit meer uitspookt."