5 redenen waarom u gewoon MOET kijken naar de straffe Strade Bianche

1) Een zalig parcours met alles erop en eraan 
De Strade Bianche dat is knallen en afzien bij de beesten op onverharde en stoffige grindwegen - de zogenaamde 'sterrati' - die doen denken aan Parijs-Roubaix. Met dat verschil dat er in Italië ook oplopende stroken zijn die de renners tot het uiterste dwingen. Denk maar aan de schrikwekkende Monte Santa Marie, een grindstrook van maar liefst 11,5 (!) kilometer . En dan is er nog die aankomst op de Piazza del Campo, ronduit magisch. Een topkoers die niet liegt en alle maskers doet afvallen.



2) Ene Wout van Aert staat aan de start 
Een Belgische wereldkampioen veldrijden aan de start van een moderne klassieker, dat is an sich speciaal. De 23-jarige Van Aert is nog maar toe aan zijn tweede opdracht op de weg, maar mag dromen van een mooie prestatie én dito resultaat na zijn geslaagd debuut in de Omloop Het Nieuwsblad. Op papier lijkt niemand beter geschikt om te schitteren in deze koers dan de modderman met de regenboogtrui, maar gaat hij zijn allereerste grote veldslag richting Siena overleven? 



3) Deelnemersveld oogt in het algemeen indrukwekkend 
Wout van Aert is eigenlijk de kers, maar de taart an sich oogt ook al bijzonder smakelijk. De Strade Bianche kan al jaren rekenen op een impressionant deelnemersveld. Een mix van klassieke specialisten, explosieve heuvelspecialisten en zelfs onvervalste klimmers. Staan morgen aan de start: Sagan, Van Avermaet, Valverde, Vanmarcke, Kwiatkowski, Bardet, Nibali, Benoot, Gilbert, Gaviria, Stybar, Boasson Hagen, Dumoulin, Stuyven, Ulissi, Colbrelli en Moscon. Wauw gewoon!

4) Hallucinante wintertaferelen in Toscane 
Alsof het parcours an sich nog niet spectaculair en heroïsch genoeg is, houdt de winter al enkele dagen lelijk huis in Italië. De grindwegen werden eerst bedekt door een stevig sneeuwtapijt, maar de regen en positieve temperaturen hebben er inmiddels voor gezorgd dat er al sprake is van een vettige en spiegelgladde modderpoel. Het wordt dus een halve veldrit en dan zijn crashes, lekke banden en technische problemen allerhande nooit ver weg. Wie haalt eigenlijk de finish?



5) Elk jaar een geweldige koers mét een grote winnaar
Bekijk gewoon even de erelijst en je mond valt open. Het begon in 2007 met de Rus Kolobnev en wat volgde was een fenomenaal lijstje laureaten: een zekere Fabian Cancellara mocht drie keer vieren (2008, 2012 en 2016), Philippe Gilbert pikte in 2011 zijn graantje mee, Michal Kwiatkowski stond al twee keer op het hoogste trapje en in 2015 won halve Belg Zdenek Stybar. Al die zeges kwamen tot stand na serieuze veldslagen tegen andere grote kleppers, sukkelaars halen de top-10 niet.