Dochter van Frank Vandenbroucke weet wat het grote verschil met haar vader is: "Ik heb één groot probleem"

In juli rijdt Cameron Vandenbroucke haar eerste wedstrijd. Daarna wil ze op zoek naar een ploeg gaan, indien ze sterk genoeg is. "Ze hébben mij al gevraagd, ja", aldus Cameron in Nu. "Maar ik zeg pas ja als ik weet dat ik iets waard ben. Met mijn naam kan ik niet nulle zijn."

Zelf vindt ze niet dat ze zichzelf te veel druk oplegt. "Neen. Het is zo. Iedereen zal naar mij kijken. En het raar vinden als ik een koers niet uitrijd of slecht presteer. Want papa was zo sterk. Dus ik wil het goed doen. Ik fiets ook nog niet zo lang. De ­moteur heb ik, dat weet ik, maar in peloton rijden, de ritmeveranderingen , daar moet ik nog aan werken. Ik heb ook niet het voordeel dat ik als klein meisje ben gestart."

Lopen werd fietsen

Het zag er naar uit dat de 19-jarige Vandenbroucke nooit zou fietsen. "Voor mij was het lopen, lopen, lopen. Papa heeft het nochtans geprobeerd. Op vier jaar zat ik op de fiets. Maar ik maakte een val en deed het niet meer graag. Ik kon ook geen koers uitkijken op tv. Maar toen ik na mijn ongeval in 2015 niet meer kon lopen, ben ik beginnen te fietsen. En nu vind ik het geweldig."

Vandenbroucke heeft alvast talent. "Ik ben gezegend met zijn genen. Maar ik heb één groot probleem: ik heb niet zo veel zelfvertrouwen", klinkt het. "Ik ben drie keer Belgisch kampioen veld­lopen geweest, maar dan nog zei ik: 'Het zal niet gaan'. Mijn papa zei: 'Daar val ik aan en zo zal ik winnen'. Hij had enorm veel zelfvertrouwen. Misschien was dat ook zijn probleem."