Vader Evenepoel legt uit waar het voor wonderkind Remco begon: "Hij begon te wenen: 'Pa, ik wil beginnen koersen'"

Vader Evenepoel was begin jaren '90 zelf een prof, maar tot een grote carrière kwam het niet. Zoon Remco wil dan maar naam en faam maken. "Het was een vrijdag. Ik kwam thuis en mijn fiets was weg", vertelt vader Evenepoel in Het Nieuwsblad. "Vervelend, want op zaterdag ga ik altijd fietsen met mijn maten. Plots ging de poort open en kwam Remco aangereden. Hij toonde zijn Garmin: 120 kilometer, 34 per uur gemiddeld."

"Daarna begon hij te wenen. 'Pa, ik wil beginnen koersen'. Dat kwam voor ons toch als een shock. Remco was op dat moment nog voetballer bij KV Mechelen, uitgeleend door Anderlecht. Hij had altijd op een hoog niveau gespeeld, maar we zagen wel dat hij in de voetbalwereld niet meer gelukkig was. Bij Anderlecht moest hij plots op de bank zitten. Een raar verhaal, de echte reden kennen we nog altijd niet."

Gelukkig zijn

En dus maakte Evenepoel de switch naar de wielerwereld. "Maar ik had er geen probleem mee dat hij stopte. Het is zoals mijn vrouw Agna het zei: 'Allemaal eender, zolang ons kind maar weer gelukkig wordt'. Ik wist dat Remco aanleg had om te fietsen, voor alle duursporten. Op school won hij alle loopwedstrijden. Van het eerste leerjaar tot het zesde middelbaar. Hij was ook letterlijk nooit moe."

"Als Remco neerlag, was hij ziek", lacht Evenepoel senior. "Samen met vrienden gingen we elk jaar in juli mountainbiken rond het Gardameer. Op zijn twaalfde wilde Remco graag een keer mee. Ik regelde een fiets voor hem en bij de eerste col demarreerde hij meteen weg, op zijn sportschoenen. Terwijl we toch een groep getrainde wielertoeristen waren. Toen al zijn we daar onder elkaar over gaan praten. Wat als die ooit gaat koersen?"