Jolien Verschueren: "Dit is mijn zwaarste tocht, maar God de Vader helpt me mijn kanker te dragen"

Net als haar familie gelooft Verschueren in een goede afloop. "Statistieken zijn maar statistieken. Je kan je met niets of niemand vergelijken", vertelt Verschueren in Het Nieuwsblad. "Je moet je eigen gevecht aangaan. Dit is mijn zwaarste tocht, maar God de Vader helpt me mijn kanker te dragen."

De veldrijdster is erg gelovig. "Wij zijn evangelische christenen. Ik zie God als een liefhebbende vader, een soort tweede papa. Hij luistert altijd, ik vertel alles aan hem. Meestal spreek ik met hem 's avonds, voor het slapengaan. Of op de fiets. Als ik een mooi landschap zie. Door mijn ziekte merk ik ook meer de schoonheid van de dingen. Een blad dat van de boom valt, een wegspringend konijn. Dan zeg ik tegen God de Vader dat hij dat wel mooi heeft geschapen."

Een winnaar

Verschueren is en blijft een absolute winnaar. "Ja, ik win graag. Ik heb ook het gevoel dat ik van deze ziekte zal winnen. Daarom sport ik zo veel mogelijk, om mijn lichaam gezond te houden, ondanks die tumor. Ik denk er ook niet veel over na, dat ik kanker heb. Ik wil alleen maar sporten. Alleen maar doordoen. Alsof het een zware veldrit is. De zwaarste die ik ooit heb gereden."

"Ons hele leven stond in teken van het veldrijden. Die tumor heeft alles verlangzaamd. Maar ik geloof dat het goed komt. Of ik ooit nog op het hoogste niveau zal meedraaien, weet ik niet. Ik denk daar niet aan. Ik mag daar niet aan denken. God heeft met mij een plan. Ik vertrouw op hem", besluit ze.