De hegemonie van Sanne Cant: wat kunnen we concluderen uit haar drie onvoorstelbaar straffe WK's?

Bieles (Luxemburg) 2017

Sanne Cant staat in 2017 al jarenlang bekend als de beste Belgische veldrijdster, maar op een WK moet ze het stellen met drie medailles: twee bronzen en één Zilver. In Bieles moet ze het opnemen tegen een Marianne Vos op de top van haar kunnen. 

In het begin van de koers speelt Lechner even mee en op het eind zijn Nash en Brand de eerste achtervolgers. Maar het draait uit op een machtige tweestrijd tussen Cant en Vos. De Nederlandse rijdt tot drie keer toe weg, maar Cant weigert te breken en dicht de kloof evenveel keer. 

Gevolg: Cant er in een wip terug bij. In de finale kiest de Belgische het juiste moment om naar de kop te gaan. De laatste rechte lijn is tekort om nog voorbij te steken. In de sprint houdt Cant Vos overtuigend achter zich. Cant mag zich voor het eerst wereldkampioene noemen.

Valkenburg (Nederland) 2018

In Valkenburg treft de titelverdedigster een ware modderpoel en een fysiek uitdagend parcours aan. Nadat Cant de uitstekend gestarte Majerus bijhaalt, gaat ze er al na een ronde alleen vandoor. Ze krijgt de Amerikaanse Compton achter zich aan en na ruim twintig minuten koers zijn er twee leidsters.

Beide dames maken er een fantastisch gevecht van. Zelf een versnelling plaatsen en haar opponente zien vallen: Cant trok er opnieuw op haar eentje tussenuit. Het middenstuk was echter heel sterk van Compton: zij sloot weer aan en reed na een passage van hun beiden in de materiaalpost zelf weg.

Met een achterstand van acht seconden begint de Belgische hoop aan de laatste ronde. Cant perst werkelijk alles uit haar lijf, gaat het beste om met de omstandigheden en gaat op en over haar belangrijkste concurrente. Aan de finish heeft de op dat moment tweevoudig wereldkampioene nog twaalf seconden over op Compton.

Bogense (Denemarken) 2019

Sanne Cant laat de laatste Wereldbekercross vallen om zich op stage voor te bereiden op het WK en te slagen in een loodzware opdracht: een fel versterkt deelnemersveld aan banden leggen. Met Vos, Brand, Betsema en Worst staat ze tegenover een hele Nederlandse armada.

Het plan van Cant pakt uit tot in de perfectie: ze kent in Bogense een superdag. Wie wil, kan een hele wedstrijd lang met een vergrootglas zoeken naar ook maar enig foutje van de veldrijdster: er is er geen enkel te vinden.

Brand biedt het meeste weerwerk, maar Cant is simpelweg de beste en soleert naar haar derde wereldtitel op rij. Zo komt ze in de galerij der groten terecht: enkel Hanka Kupfernagel en Marianne Vos hebben meer titels op hun naam en zij worden beschouwd als iconen van het vrouwenveldrijden.

Conclusies

Het is goed mogelijk dat Cant ook die weg op gaat. Ze is op haar 28ste nog lang niet klaar. Tal van zaken wijzen erop dat er misschien wel nog meer wereldtitels zitten aan te komen. Ze heeft bewezen als geen ander door te kunnen toeleven naar zo'n kampioenschap. Het pieken naar zo'n grote wedstrijd kan ze toch combineren met constante prestaties doorheen het jaar.

Ook de omstandigheden van de verschillende WK's die ze naar haar hand zette, spreken in haar voordeel. Parcoursen die haar perfect passen of die haar veel minder liggen. Als topfavoriete of als underdog. Met de verschillende rollen en ondergronden weet ze wel raad.

Uiteraard zal ze het niet cadeau krijgen. De verhogende populariteit en de verbetering van het deelnemersveld zal zich doorzetten en de komende jaren voor een open veld aan kandidaat-winnaressen zorgen. Kan Cant tegen die sterke concurrentie blijven opboksen? Rekening houdende met wat ze in het verleden bewezen heeft, zou het ons niet verbazen.