Hoe het er toch een beetje zat aan te komen: de weg van Alberto Bettiol naar zijn grote triomf

Alberto Bettiol werd geboren op 29 oktober 1993 en deed voor het eerst van zich spreken als wielertalent in 2011. Dat gebeurde in zijn thuisland. Zijn dominantie in de Giro della Lunigiana, een vierdaagse rittenkoers voor junioren, was frappant. Twee ritzeges, de eindzege in het klassement en ook nog het puntenklassement: bijna alles pakte Bettiol mee.

In Offida vond ook nog de Europese tijdritkampioen voor junioren plaats. Bettiol knalde ook daar naar de eerste plaats. Dit succes zette zich door met twee goede jaren op nationaal vlak en dat mondde uit in een bronzen medaille op het Italiaans kampioenschap voor U23.

AL EERDER GOED IN DE RONDE

In diezelfde leeftijdscategorie scoorde Bettiol dat jaar ook een zevende plek in het Europese kampioenschap en een tiende plaats in... de Ronde van Vlaanderen. Het stond dus toch in de sterren geschreven. In 2014 tekende hij een profcontract bij Cannondale, maar als neoprof liep het niet van een leien dakje.

Het was pas in 2015 dat hij een mooie ereplaats kon verwezenlijken en daar ging hij dan in 2016 volop mee verder. Een puntenklassement meepikken in een korte rittenwedstrijden was wel iets wat binnen zijn mogelijkheden bleek te liggen. Na de Ronde van Polen mocht hij de puntentrui mee naar huis nemen.

STAP NAAR HOGER NIVEAU

In 2017 slaagde hij erin om zijn prestaties naar een hoger niveau over te hevelen en toonde hij aan dat het klassieke werk hem ook bij de profs wel degelijk lag. Bettiol werd tiende in de E3 en zesde in San Sebastian. Resultaten die hem een transfer naar BMC opleverden.

Bij die ploeg draaide het echter helemaal niet. Bettiol maakte wel deel uit van de selectie die in Tirreno-Adriatico de ploegentijdrit won, maar dat is zowat het enige positieve dat hieruit kwam. Education First pikte hem op, met de gekende gevolgen: een derde plaats in de tweede Tirrenorit, een tweede plek in de tijdrit achter Campenaerts, vierde in de E3 en winst in de Ronde.