Laureaten in spe van belangrijkste nevenklassementen hebben hun triomf meer dan verdiend

Pascal Ackermann is twee ritten voor het einde immers mathematisch zeker dat hij het meeste punten verzamelt heeft en hetzelfde geldt voor Giulio Ciccone in het bergklassement. De Giro uitrijden is nu nog de enige opdracht voor beide renners en dan hebben ze de prijs beet waar ze zoveel energie in hebben gestopt.

De Duitse kampioen in het bijzonder beschikt over een hoge gunfactor. Dat heeft veel te maken met zijn zware val in de tiende rit waarbij heel wat van zijn huid verslonden werd en er amper nog iets van zijn truitje overbleef. Maar Ackermann beet op de tanden, zette door en maakt met het einde van de Giro in zicht weer een frisse en goede indruk.

De puntentrui is dan ook zijn verdiende beloning, want hij was in deze Giro simpelweg de snelste sprinter. Dat bewijzen zijn ritzeges in Fucecchio en Terracina en ook in Santa Maria di Sala won hij de groepssprint, na vluchter Cima. De ontgoocheling was groot na het missen van de ritzege, maar al snel sijpelde het door dat daar het puntenklassement gewonnen werd.

ACKERMANN AL TIEN DAGEN IN HET PAARS

Waar een winnaar is, is uiteraard ook een verliezer. Arnaud Démare grijpt net naast de puntentrui en voor hem is het een jammerlijke teleurstelling. Caleb Ewan toonde met zijn twee ritzeges ook zijn snelle benen, maar reed niet verder na de elfde rit. In elk geval stond Ackermann er toen ook al beter voor en droeg hij doorheen de Giro ook al tien dagen de paarse trui.

VROEGE UITING VAN AMBITIES

Giulio Ciccone is dan weer helemaal weg van de kleur blauw. Op één dag na stond de renner van Trek-Segafredo doorlopend aan de leiding in het bergklassement. Tijdens de openingstijdrit bekende hij al kleur door op de enige klim het volle pond te geven en daar al zijn geliefkoosde trui te nemen.

Voorts was het kwestie om verschillende keren in de aanval te gaan. Lang geen evidentie om dat in een zware koers als de Giro te blijven opbrengen, drie weken aan een stuk. Met ook nog andere grote ronden in het vooruitzicht leek het bijvoorbeeld iemand als Thomas De Gendt te zwaar. Ciccone deed het met brio, dat moet ook wel als je nagenoeg iedere dag die trui draagt.

CICCONE ONBEDREIGD

Naast veelvuldig aan te vallen moet je natuurlijk ook een stevig stukje bergop kunnen rijden. Er was eigenlijk niemand die de combinatie aanvalslust-bergcapaciteiten zo kon combineren als Ciccone. Daardoor was er ook geen concurrent die in de buurt kwam. Door zijn goede prestaties in het algemeen klassement legde Carapaz beslag op plek twee, maar Ciccone bedreigen deed hij niet.

Ook voor hem geldt dat de mathematische zekerheid twee ritten voor het einde de meer dan terechte beloning is. De bergkoning uit de Giro heeft de keuze: de laatste beklimmingen al bij al ontspannen oprijden of nog voor een tweede ritzege gaan. Ackermann zal er wellicht meer tegenop kijken. Het is te hopen voor de wielersport dat ze beiden veilig Verona halen.