Nogmaals bewezen: de renners (en de weersomstandigheden) maken de koers

Dat is op het EK nog maar eens bewezen. Het was veelzeggend toen in de weken vooraf de eerste selecties bekend geraakten. Natie na natie trommelde zijn beste sprinters op en schoven deze naar voren als absolute kopmannen. Het parcours in Alkmaar was immers zo vlak als het maar kan zijn en dan kan je maar beter rappe mannen in de rangen hebben.

Van een traditionele massasprint was echter geen sprake. Geen klein groepje dat wegreed, slechts een paar minuten voorsprong kreeg om dan in de finale teruggegrepen te worden. Van dit scenario, wat zich toch meermaals voordoet in grote ronden, geen spoor. Het peloton wilde koers maken.

GROEPSSPRINT AL BIJ VOORBAAT UITGESLOTEN

Het moet daar uiteraard wel een beetje de kans toe krijgen en op dat vlak spelen weersomstandigheden een grote rol. Als het geregend heeft en de baan er nat bij ligt, gaat er ook niet in een razende vaart in de bochten gegaan worden. En zonder die stevige wind in Alkmaar geen waaiers. Die stond er echter wel, waardoor een grote groepssprint eigenlijk al bij voorbaat uitgesloten was.

Dan nog is het aan de renners om dit initatief op touw te zetten. Dat is niet zo vanzelfsprekend als het lijkt: tenslotte gaat het op zo'n kampioenschap tussen landenteams, niet tussen op mekaar afgestemde wielerploegen die gespecialiseerd zijn in het trekken van waaiers. Desalniettemin werd er volle bak tegenaan gegaan en splijtte het deelnemersveld in vier, vijf groepen uiteen.

ONVOORSPELBAARHEID IN DE KOERS

Het is mooi om te zien dat zoiets nog altijd kan. Dat er toch een zekere onvoorspelbaarheid aanwezig is in de koers en dat het op een parcours dat maanden op voorhand bestemd leek voor een massasprint toch anders kan uitdraaien. Hulde aan zij die er op dit EK hun steentje aan bijdroegen. Hulde aan zij die koers maakten.