Opinie Moeilijk balans te vinden tussen wens naar internationalisering en lokale verankering

Dat de kalender in het veldrijden niet kan blijven zoals het nu is, daar is iedereen het over eens. Tot een bepaalde hervorming zal het dus sowieso moeten komen. De lokale organisatoren van de veldritten zullen daarvoor in de geldbuidel moeten tasten. Dat is even logisch als het feit dat hen dat niet zint.

Kwatongen kunnen beweren dat het Flanders Classics en de UCI enkel om geldwinning is te doen, maar wanneer van de Wereldbeker een nieuw merk wordt gemaakt met een sterke commerciële structuur, is het die verhoging van de kosten zeker waard. Wouter Vandenhaute heeft ook aan het wegwielrennen al nuttige bijdragen geleverd, die op het eerste zicht misschien controversieel waren.

Anderzijds is het begrijpelijk dat niet iedereen happig is om ineens meer geld op tafel te leggen, enkel om te vermijden dat de bewuste cross anders op een minder gepaste datum terecht komt. Bovendien moet het ook mogelijk zijn om voldoende financiële middelen bijeen te rapen, want een evidentie is het allerminst.

Het laatste woord over de hervorming in het veldrijden, is nog lang niet gezegd. Wel duidelijk: het is balanceren op een slappe koord. De sport verlangt naar meer internationalisering, zeker nu dat ook in de deelnemersvelden beweging komt in die richting. Zeker bij de dames elite en jeugd is dat al het geval. Bij de mannen is er de opkomst van een talent als Pidcock.

Maar tegelijkertijd blijft het hart van het veldrijden in de Lage Landen, en vooral in Vlaanderen liggen. Daar moet ook rekening mee gehouden worden. Gaat het publiek het nieuwe format smaken en hoe ver willen de lokale organisatoren meegaan in het verhaal? Wellicht zal er nog wat overtuigingswerk aan te pas moeten komen.