Steels, Peeters en Van Bondt duiden hun eigen zwaarste dag op de fiets aan

Op de site van hun ploeg blikken ze terug op de voor hen zwaarste dag op een fiets. "Ik kies voor de editie van 1999 in Gent-Wevelgem, vooral gezien het mentale gevecht dat ik moest leveren om te winnen", opteert Tom Steels verrassend voor een koers die hij op zijn naam schreef. "Toen zat de koers tussen Roubaix en Vlaanderen."

Steels herinnert zich de omstandigheden nog. "Het was een zware dag met wind, regen in het laatste uur en een groot gevecht voorin. Na de tweede keer Kemmelberg reed ik gewoon achter Wilfried Peeters en Johan Museeuw aan. Ik durfde niet om te kijken, wist niet dat het peloton aan flarden in stukken was gescheurd door de wind. De finish was niet zo ver weg, maar het leek een eeuwigheid voor mij."

De andere twee kozen voor een avontuur in de Tour. "De hele Ronde van Frankrijk van 1994 was lastig, maar als er één dag bovenuit steekt, is het die van de 15de rit over de Mont Ventoux op weg naar Carpentras", zegt Wilfried Peeters. "Het was een uitdagend seizoen geweest en het begon zich te laten voelen."

Er volgde een lange lijdensweg. "Ik was compleet leeg die dag. Ik werd gelost en had alleen Patrick Lefevere in de ploegwagen rond mij. Zijn aanmoedigingen hielpen me om in de gruppetto te geraken." Geert Van Bondt duidt een nog recentere Tour aan. "In 2000 reed ik mijn beste seizoen en ik had er vertrouwen in dat ik een goede Tour kon rijden, ook al had ik nog nooit deelgenomen."

Maar er waren obstakels. "Tijdens de twee rittenkoersen vooraf werd ik ziek, moest ik naar huis gaan en antibiotica nemen. De vraag werd gesteld of ik wel naar de Tour moest gaan. Ik koos om die toch te rijden. In de 10de rit naar de Hautacam was ik de eerste renner die gelost werd. Ik was vastberaden om de koers uit te rijden. Ik geraakte tot in de gruppetto en haalde nadien nog de Champs-Élysées, waar ik zelf aanviel."