Analyse Is de aanvaller in Primož Roglič opgestaan? Een ware verademing!

Het verhaal van Primož Roglič spreekt sowieso wel tot de verbeelding: van schansspringer tot topwielrenner. Over zijn kwaliteiten bestaat geen discussie. Wel op de manier hij die aanwendt om tot resultaten te komen. Veelal behaalt hij die zeker in grote ronden vooral vanuit een defensieve koersattitude.

Roglič kan rekenen op een goede sprint, waardoor hij ook steeds één of meerdere ritten kan winnen, en vaak zo ook bonificatieseconden kan nemen ten opzichte van concurrenten. Bovendien is hij ook veel beter in het tijdrijden dan de meeste goede klimmers en dus is het in theorie ook niet nodig om aan te vallen.

ANDER VERHAAL OP MONCALVILLO

Ook in de Tour pakte Roglič het zo aan, misschien ook mede doordat zijn ploeg zo sterk was. Op de Alto de Moncalvillo was het een heel ander verhaal. Nadat Carapaz zijn ploegmaat Kuss terughaalde, bleef Roglič nog even in het wiel zitten van zijn grote concurrent. Maar vervolgens nam hij vol overtuiging over en was het met eigen versnellingen constant de leider onder druk zetten.

Een eerste demarrage kon nog beantwoord worden door Carapaz, die zijn eigen tempo reed. Hij dacht zelf ook een prikje uit te delen, maar had er niet van terug toen Roglič nog eens met flukse versnellingen uitpakte bergop. Vooral de laatste paar honderd meter kon Roglič die kloof dan nog uitdiepen. Een mooie beloning voor de meest attractief koersende renner op die klim.

GELEERD UIT DE TOUR?

Dat zijn we van Roglič toch niet gewoon. Het was duidelijk dat hij zich enorm goed voelde en hij moest natuurlijk ook wat tijd goedmaken. Lag dat aan de basis? Of heeft hij lessen getrokken uit de Tour, waarin hij misschien meer tijd had moeten pakken op Pogačar toen het kon. In elk geval is het een hele verademing en hopen we vooral dat Roglič ook in het vervolg van de Vuelta zo blijft koersen.