Jakobsen vreesde tijdens ingreep dat hij zou sterven en komt terug op sprint in Polen: "We zijn mensen, geen beesten"

Jakobsen bekent in een uitgebreid interview met het AD dat hij bang was dat hij ging stikken. "Door die canule, een soort buis in mijn keel, maar ook door mijn gekneusde longen. Ik kreeg allerlei soorten medicatie. Daardoor viel ik steeds weg. Dan werden mijn voeten doof, dat trok op naar mijn bekken, daarna begon het in mijn handen en schouders tot onder mijn nek – en dan zakte ik weg."

DOODSANGST

Een akelig gevoel om te ervaren. "Elke keer dacht ik: daar ga ik. Dit is het, ik ga dood. Was niet zo, maar zo voelde het wel. Dat is een keer of vijftig, misschien wel honderd gebeurd. Ik had doodsangst. Ik ging extremer ademhalen, ik voelde paniek. Dat werkte averechts, want daardoor kreeg ik nog meer medicatie om me rustig te houden, waardoor ik nog vaker wegviel. Het waren de langste dagen uit mijn leven."

NADENKEN OVER GEVOLGEN

En dat allemaal door die valpartij veroorzaakt door Dylan Groenewegen. Het is dus niet iets waar je zomaar even de spons kan over vegen. "Hij wist ook dat het een snelle aankomst was, wat de risico’s waren. Voor mij is sprinten meer dan het bordje 200 zien en dan aangaan. Het is niet als kip zonder kop rammen op de pedalen. Hij had moeten nadenken over de gevolgen", oordeelt Jakobsen.

Het is nog maar eens gebleken hoe gevaarlijk de wielersport kan zijn. Met die wetenschap moet je ook verantwoordelijk omgaan. "We zijn mensen, geen beesten. Dit is sport, geen oorlog waarin alles geoorloofd is."