Analyse Van der Poel, Alaphilippe en Van Aert doen dromen van Chiusdino in vervulling gaan

Chiusdino is een dorp in de provincie Siena, in Toscane. Gelegen op een helling, met uitzicht op Val di Merse. San Galgano, een abdij zonder dak zowaar, is er één van de trekpleisters. Voorts genoeg gelegenheden genoeg voor de sportieve vakantiegangers, als corona het straks weer toelaat. Om te wandelen of te fietsen. En dus ook een ideale plek voor topsport.

Want om in Chiusdino te winnen, moet je van sterke huize zijn. De aankomst daar zou negen van de tien keer lastig zijn. Moest het groepje met Landa, Yates, Sivakov en Almeida zijn voorop gebleven, had de organisatie ook een mooie winnaar. Maar nu kreeg het nog iets veel mooiers, het summum: de Grote Drie.

ZOALS DIE ANDERE KEER IN SIENA

Alaphilippe keek nog eens een keertje goed of Van der Poel er deze keer niet zou overkomen. Het was niet zoals die andere keer in Siena, niet zolang geleden. Van Aert zat op de limiet en nam vrede met het behouden van de leidersplaats in Tirreno-Adriatico. Als geen van hen drie had gewonnen, dan was het wel Tadej Pogačar geweest. Tourwinnaar nota bene.

Die smijt zich tegenwoordig ook overal tussen. Het was dus toch zoals die andere keer in Siena. Vier grote kanonnen die de Strade Bianche kleurden, finishten ook op de eerste rij in Chiusdino. Wie het initiatief genomen heeft om om daar een aankomstplaats in de Tirreno van te maken, mag weinig moeite kennen om mensen te overtuigen om dit nog eens over te doen. Wat een uitslag.

EERST GROTE DRIE EN DAN DE REST

Het geeft ook aan dat de Grote Drie waar nu iedereen al een tijdje over spreekt er wel degelijk is. Het is veel minder evident dan in andere sporten dat enkele kanjers nog een keer zo veel boven de rest uit steken. Maar in koersen die hen ook maar een klein beetje liggen, is het wel de realiteit. Alaphilippe, Van der Poel en Van Aert zijn de grote tenoren. Pas daarna komt de rest.