Nuyens herinnert zich hoe hij in Ronde van 2011 Cancellara vloerde: "Wist dat ik nooit nog die emotie ging ervaren"

Nochtans leek alles naar wens te verlopen voor Cancellara toen die voorop was met Chavanel. "Ik herinner me dat na de Valkenberg en Tenbosse enkele renners zeiden: 'Het is voor de derde plaats.' Ik moet toegeven dat ik dat ook dacht", zegt Nuyens aan Cyclingnews. Tot dat legendarische moment: seconde na seconde kwam de achtervolgende groep dichter. De voorsprong van de leiders verdween als sneeuw voor de zon.

"Iedereen begon te denken: 'Het begint weer helemaal opnieuw.' Alles veranderde kort voor de Muur." Wat was er juist aan de hand? "Cancellara ging richting de Muur met iemand die twintig kilometer in zijn wiel had gezeten. Hij begon dus trager te gaan omdat hij niet gelost wilde worden door Chavanel. Ik denk dat hij een moment van herstel wilde inlassen voor de Muur."

MINISPRINT IN PELOTON

Achter die twee zaten ze natuurlijk ook niet stil. "Ondertussen was er een minisprint bezig in het peloton om in positie te geraken aan de voet van de muur, omdat er nog veel helpers overbleven. In één klap hadden we 25-30 seconden goedgemaakt." Gilbert viel nadien aan op de Bosberg. Nuyens loste, maar kon de schade beperken. "Op de top van de Bosberg was ik ervan overtuigd dat het nog kon."

Terecht. Nadien begon het tactische steekspel. "Uiteindelijk draait het gewoon om winnen. Ik was niet de meest attractieve renner, dus dat was mijn manier van denken." Nuyens en opnieuw Chavanel schoven mee toen Cancellara aanviel in de slotkilometers.

INDRUKWEKKENDE AANZET NOG BEANTWOORD

"Ik wist dat ik in een sprint normaal Chavanel moest kloppen. En ik was ervan overtuigd dat ik Cancellara ging kloppen, vraag me niet waarom. Eerlijk gezegd was er een moment van paniek toen Cancellara zijn sprint inzette, dat was indrukwekkend. Maar je voelt als renner: 'Ik heb nog iets in de tank, ik kan versnellen.' Toen ik een Monument won, wist ik dat ik nooit in mijn leven nog die emotie ging ervaren."