Ook tien jaar later zit Wouter Weylandt in de harten van zijn naasten: "Gemis zo groot dat het fysiek pijn doet"

Voor zijn zus Elke is de herdenking van zijn overlijden heel intens. "9 mei is ieder jaar opnieuw een heel moeilijke dag. Eigenlijk is dat gevoel van die vreselijke dag niet meer weggegaan. Ik mis Wouter zo hard. Bij momenten is het gemis zo groot dat het fysiek pijn doet", geeft Elke toe in HLN.

Wat opvalt, is dat ze over haar broer spreekt in de tegenwoordige tijd. "Wouter is iemand naar wie ik opkijk, iemand op wie ik heel trots ben. Fantastische mens. Heel jammer dat hij er fysiek niet meer is. Maar Wouter was niet mijn broer, hij is het nog steeds."

Iljo Keisse groeide met Wouter op op school en werd zijn boezemvriend."Als we even niet samen waren, stuurden we met onze Blackberry constant berichten naar elkaar. Zelfs in die mate dat mijn lief - nu mijn vrouw - me vroeg of ik nu met haar samen was of met Wouter. Zoveel waren wij samen. Hij is nog heel vaak bij mij. Op de fiets. Tuurlijk is hij er niet echt meer. Maar hij fietst veel mee, ja."

Ook voor Keisse is dit dus geen dag zoals een andere. "9 mei is een dag waarop ik elk jaar toch even stil sta bij de gevaren van de koers. En ook bij vriendschappen die je opbouwt maar die ook zomaar weer kunnen verdwijnen."