Roger De Vlaeminck doet bekentenis: "Ik heb me ooit expres laten vallen"

De Vlaeminck was 21 toen hij in de Tour van 1969 in een grote ronde debuteerde. Hij gaf na 10 dagen op. "Het was mijn eerste jaar en ik koerste tegen Merckx”, zegt De Vlaeminck . “Van bij het begin was dat mijn ambitie: Merckx kloppen. Alleen als dat lukte, was ik content. Op elke helling sprintte ik voor de bergpunten, in elke tussensprint deed ik mee. Na zeven dagen zat ik erdoor. Maar ik hield ook niet van Frankrijk. Ik haatte dat land. Ik ga er nog altijd niet op reis."

In Frankrijk lukte het niet voor De Vlaeminck. “Fysiek was er geen probleem, maar mentaal lukte het niet altijd, toch niet in Frankrijk. Ritten die om 6 uur 's ochtends begonnen om pas om 19 uur terug in je hotel te zijn. En wat kreeg je dan: haricots verts. Groene bonen. Elke dag opnieuw. Ik ging daar psychisch aan kapot. Ik ben een Italiaan. In alles had Italië voorsprong: het eten, de koersen, de manier van trainen, de kledij, het materiaal, alles."

En dan doe je dingen die je eigenlijk niet zou moeten zijn. "Ik had graag in Frankrijk gepresteerd, maar het ging niet. Ik heb me ooit expres laten vallen in een tijdrit in de Tour zodat ik kon opgeven. Briek Schotte probeerde me terug op mijn fiets te zetten, en ik maar roepen dat mijn been gebroken was. Ze hebben me naar het ziekenhuis gevoerd, daar ben ik uitgestapt en naar huis gegaan. Als je iets doet tegen je goesting, moet je het niet doen."