Analyse Een titanenstrijd in een koers als Tirreno-Adriatico laten Van Aert en Van der Poel voortaan beter

Daar dienen lessen uit getrokken te worden. Een heel seizoen lang goed blijven en dat jaar na jaar blijven aanhouden: dat is ook voor hen te hoog gegrepen. Er moet meer gepiekt, meer naar momenten toegewerkt, worden. Als er dit jaar één koers was die misschien wel veel langer een impact had op Van Aert en Van der Poel dan ze zelf aanvankelijk dachten, was het Tirreno-Adriatico.

In wat eigenlijk een koers voor klimmers is - de top vier erd voorts bezet door Pogačar, Landa en Bernal - deed Van Aert zowaar mee voor de eindzege. Het siert hem dat hij ijn verantoordelijkheid wil nemen en op een parcours waar zo'n eindzege echt binnen handbereik is, valt dat ook wel te verdedigen. Maar een week op de tippen van de tenen koersen om toch maar te kunnen meestrijden: dat laat Van Aert beter passeren.

Van der Poel deed daar niet mee voor het klassement, maar ook hij verpeelsde meer energie dan nodig. Van der Poel won twee ritten, onder andere de zware etappe naar Catelfidardo. Met uiteraaard een aanval van ver. Aan het einde van de rit stortte Van der Poel ei zzo na in. Dat gebeurde net niet: hij hield tien seconden over op Pogačar, maar wat is hij daar diep voor moeten gaan.

Van der Poel en Van Aert zijn mannen die dat kunnen opbrengen, maar om dat keer op keer te blijven doen in de loop van het seizoen is veel minder een evidentie. Er kunnen ook ritten gewonnen worden op een andere manier, met zuiniger koersgedrag. Dat zit misschien niet meteen in hun aard, maar ze zouden er wel gebaat bij zijn.

Ook niet vergeten dat er na zo'n Tirreno-Adriatico al snel een deel klassiekers volgen. Zelfs al slaan ze hier en daar een koers over: het constant inspanningen blijven leveren is niet te houden. Ritten uitkiezen, een sprint naar hun hand zetten, oké. Woekeren met de krachten in een Tirreno-Adriatico, dat ondanks het WorldTour-niveau voor geen van beiden een hoofddoel is, dat hoeft niet meer.