Analyse Michael Vanthourenhout komt dankzij zijn Europese titel definitief uit de schaduw

In het seizoen 2015-2016 werd Michael Vanthourenhout volledig prof. Hij kon al enkele adelbrieven voorleggen, want hij was het seizoen voordien wereldkampioen bij de beloften geworden. Ook was hij eerder al Europees kampioen bij de beloften geworden en had hij 2 wereldbekerwedstrijden gewonnen. Dat was telkens in Valkenburg. 

Bij de profs speelde Vanthourenhout meteen mee. Hij reed in bijna elke cross top 10 en kon daarmee heel wat regelmaat voorleggen. Links en rechts won hij wel eens een kleinere cross, maar een grote zege bleef uit. 

In het seizoen 2020-2021 veranderde dat. Vanthourenhout won de wereldbekermanche in Tabor en hij won in de Superprestige in Merksplas. Zo toonde hij steeds meer zijn talent. Het seizoen nadien won hij de wereldbeker in Namen en in Brussel voor de X²O-trofee. 

Vanthourenhout won in het huidige seizoen al enkele losse crossen en in Namen boekte hij zijn mooiste zege uit zijn carrière. Niet toevallig in Namen, waar hij een jaar eerder onder meer Tom Pidcock en Toon Aerts naar huis reed. 

Zijn Europese titel is een definitieve doorbraak voor Vanthourenhout. Tot voor het jaar stond hij altijd in de schaduw van zijn ploegmaats. Eerst waren er nog Kevin Pauwels en Klaas Vantornhout en nadien was dat Eli Iserbyt. Maar na het EK in Namen zal dat niet meer het geval zijn, want door zijn Europese trui is zijn status definitief veranderd.