Column Veldrijden op de Olympische Spelen

Er zijn al vele jaren stemmen dat het veldrijden in het programma van de Olympische Spelen moet opgenomen worden. Zo is Sven Nys daar al jaren een voorstander van. 

Dat is in se een goed idee. Het is een product dat aangenaam is om naar te kijken. Het is spectaculair en is ook gemakkelijk te begrijpen. Renners moeten een uur lang (bij de vrouwen 45 tot 50 minuten) telkens dezelfde ronde afwerken en wie aan het einde van de laatste ronde als 1e over de streep komt, wint. 

Daarnaast is het ook topsport van de bovenste plank. De volledige wedstrijd rijden de renners in het rood. Elke veldrijder is stuk voor stuk in vorm en diegenen die ook op de weg rijden, plukken daar de vruchten van. Om Wout Van Aert, Mathieu van der Poel en Tom Pidcock niet te vernoemen. Dat zijn extra troeven om het veldrijden op het Olympisch programma te zetten. 

Naast troeven zijn er ook nadelen. Internationaal is het verre van de breedste sport. Tussen de Belgen en Nederlanders door vind je wel nog een Brit (Pidcock), een Spanjaard (Felipe Orts), een Zwitser (Kevin Kuhn), een Hongaarse (Blanka Vas) of een Amerikaanse (Clara Honsinger), maar daar stopt het momenteel bij. 

Ook is er een nadeel door het reglement van de Olympische Winterspelen. Die zegt dat elk evenement op sneeuw of ijs moet kunnen doorgaan. Daardoor zou je elke keer een wedstrijd op sneeuw en ijs krijgen. Qua parcoursafwisseling is dat een serieuze tegenvaller. Sommige renners zullen daardoor systematisch benadeeld worden en anderen zullen bevoordeeld worden. 

Al bij al zou je zeggen dat het nog te vroeg is om de sport op het Olympisch programma te zetten. De internationale breedte is toch wat beperkt, maar anderzijds kan een testevent in 2026 in Val di Sole ervoor zorgen dat de sport elders in de wereld een boost krijgt. Zo kan het veldrijden internationaal verder groeien en wordt het misschien wel ver buiten de lage landen een populaire sport.