Analyse Olympische dromen? Waarom de podia op het EK veldrijden hoopgevend zijn

De diversiteit in het wielrennen is heel belangrijk. En op dat gebied was het EK Cyclocross in het Franse Pontchâteau misschien wel een nieuwe stap in de goede richting. Ok, de Europese kampioenen bij de mannen en vrouwen zijn nog steeds een Belgische man (Vanthourenhout) en Nederlandse vrouw (van Empel), maar toch.

In de jeugdreeksen is er meer diversiteit dan ooit en ook op de twee belangrijkste podia stonden een Italiaanse (Casasola) en Brit (Mason). Bovendien zijn er ook nieuwe landen aan de medailletabel aller tijden toegevoegd.

Over alle edities heen blijft Nederland (39x goud, 26x zilver en 19x brons) de primus inter pares, gevolgd door ons land (23x goud, 21x zilver, 22x brons). Al de rest volgt op gigantische achterstand. Frankrijk en Groot-Brittannië staan op zes gouden medailles, Duitsland (4), Zwitserland (3), Tsjechië, Italië en Slowakije (2) volgen nog verder.

Maar de Fransen waren wel het land met de meeste medailles op het EK 2023. Het won in eigen land in diverse jeugdreeksen en ook de mixed relay. Met drie keer goud en twee keer brons hebben ze een stevig zaakje gedaan. En dat kan van de Britten met Backstedt eigenlijk ook gezegd worden.

Luxemburg komt er ook bij, Frankrijk wint medailleklassement

Luxemburg pakte voor het eerste ooit een medaille met Schreiber en ook Hongarije deed opnieuw een duit in het nog niet zo fel gevulde zakje. Als de veldrijders willen dromen om ooit op de Olympische (winter)spelen terecht te komen, dan moet er diversiteit zijn. Mogelijk dat deze Europese kampioenschappen dus wel degelijk een stapje in de goede richting zijn.

Het is nu aan de organisatoren en (internationale) wielerbonden om de Fransen, Schreiber, Casasola, Mason en Backstedt in het veld te houden en niet voor de weg te laten kiezen. Op die manier kan alles een nog hogere vlucht nemen.