Johan Museeuw spreekt straffe taal over de dood van Fabio Casartelli in Tour de France
Foto: © photonews
Volg Wielerkrant nu via Instagram!
Op 18 juli 1995 kwam Fabio Casartelli om het leven in de Tour de France. Johan Museeuw reed bij hem en kwam mee ten val. Hij ziet alles nog voor hem, alsof het gisteren was.
In de afdaling van de Col de Portet d’Aspet ging Fabio Casartelli onderuit. Een valpartij die de Italiaan niet zou overleven. Johan Museeuw vertelt in de podcast ‘Gravel Goeroes’ over de dood van zijn ploegmaat, want bijna 30 jaar later voelt dit nog altijd aan alsof het gisteren was.
De twee reden samen de afdaling. “Of het een gevaarlijke afdaling was? Het zijn de renners die het gevaarlijk maken. Als ze op een verantwoorde manier dalen is het niet gevaarlijk. Op een parkoers met meer risico, moet je maar minder risico nemen”, klinkt het.
Het waren nog de tijden dat de helm niet verplicht was. “En plots ‘bam’. We slaan weg naar de rechterkant tegen betonnen blokken. Ik zag onmiddellijk bloed uit zijn oren komen. Ik lag in het bloed van Fabio. Ik neem hem nog vast en ik zei ‘Fabio, Fabio’, maar hij bewoog al niet meer.”
Er werd nog hartmassage gegeven, maar dat haalde niks meer uit. Amper 24 jaar werd Casartelli. Museeuw reed de rit uit, maar het was met een heel vreemd gevoel. En dat werd nog erger toen hij over de finish reed.
Podiumceremonie
Daar kreeg Museeuw te horen dat Casartelli overleden was. “Ik kom over de meet en Dirk Nachtergaele staat daar met een handdoek en een bidon klaar. Terwijl ik naar hem rijd zie ik links Richard Virenque op het podium met bloemen zwaaien.”
Dat had voor Museeuw nooit mogen gebeuren. “Een podiumhuldiging terwijl er iemand tijdens de koers is overleden, dat doe je niet. Op dat moment besefte ik: er kan veel gebeuren waar we niets kunnen aan doen.”
Museeuw zal het beeld waarbij hij zelf bij Casartelli in het bloed ligt nooit vergeten. De volgende dag beslisten de renners om niet te koersen, maar Museeuw heeft toen enorm hard afgezien.
De dag erna werd er gewoon weer opnieuw gekoerst. “De volgende dag begint het Tourcircus opnieuw. De vlag gaat weer naar beneden, honderd renners willen demarreren. ‘Life goes on’, besef je dan. En sometimes sh*t happens. Het is zoals het is”, besluit Museeuw.
Schrijf je nu in voor de Wielerkrant nieuwsbrief