Niet iedereen vindt Van Aert en Evenepoel toffe gasten: "Die mensen hebben er een hekel aan"

Thijs Zonneveld was tot op zijn 27ste in 2007 profwielrenner, maar zegde het wereldje toen vaarwel. Toch bleef hij, op een ander niveau, koersen.

Toch stelde dat hem in staat om met de allergrootsten van deze aardbol samen in koers te zitten. “Het was bij tijd en wijlen smullen, een plekje op de eerste rij”, schrijft hij in zijn column in Algemeen Dagblad.

“Ik zat jankend in het wiel bij Wout van Aert op het WK Gravel, ik hoorde Mathieu van der Poel langs zoeven in de Scheldeprijs en verloor een millimetersprintje van Tim Merlier - al gebied de eerlijkheid dat ik er wel bij moet vermelden dat dat vooral was omdat hij bijna door een quad van zijn strandfiets werd gereden.”

De moderne renner moet veel meer kunnen dan een renner pakweg 20 jaar geleden, zo beseft Zonneveld maar al te goed. Bovendien zijn de gevaren ook veel groter geworden.

“Vooral in de Europese gravelwedstrijden was het een groot deel van de tijd duwen, trekken en wringen voor iedere centimeter. Het maakt wielrennen gevaarlijker dan voorheen. In koers en op training, ook al omdat de openbare weg drukker is geworden. Méér verkeersmeubilair, méér auto’s, méér bestuurders die een grafhekel hebben aan wielrenners.”