"Ik ken meisjes die heel degelijk niveau halen en het met paar honderd euro per maand moeten doen"

'Belgian Bullet' D'hoore vindt het bijvoorbeeld jammer dat de vijver van het Belgische dameswielrennen erg klein is en ze weet ook waarom dat (nog altijd) zo is: "In ons land koersen de meisjes 'bij toeval'. Omdat ze een vader of moeder hebben die aan wielrennen doet. Ze krijgen een fiets cadeau en proberen het. Als het talent aanwezig is, kan het meisje in kwestie doorgroeien. In Groot-Brittannië bijvoorbeeld, worden jongeren gescreend. Wie kan wat? Op die manier gaat minder talent verloren."

Sanne Cant pikt in: "Ook ik ben beginnen veldrijden omdat het een familieaangelegenheid was. Hopelijk wordt op termijn wel werkt gemaakt van screening. Waarom niet op school? Ik heb daar veel sporten aangeleerd, maar fietsen was daar niet bij, hoor."

Keuze rap gemaakt

Een ander pijnpunt is de verloning in de vrouwenkoers. Jolien D'hoore: "Ik klaag niet want ik heb een Topsportcontract, maar voor de meesten is het huilen met de pet op. Ik ken meisjes die een heel degelijk niveau halen en het toch met een paar honderd euro per maand moeten stellen." Sanne Cant: "Ons land telt in het veldrijden twee fulltime profs: Laura Verdonschot en ikzelf. Anderen zouden als prof minder verdienen dan in hun gewone job. Dan is de keuze rap gemaakt."

En dan is er tot slot ook nog het item van de live-uitzendingen. Er is alsmaar meer vrouwenkoers op tv, maar het kan nog beter. D'hoore ziet alvast extra mogelijkheden: "De eerste 150 kilometer bij de mannen gebeurt amper iets. Vul die saaie uren op met de finale van de dames. Opgelost. Wij starten met plezier een uur vroeger."

Sanne Cant vult aan: "Zelf op een BK is dat op te lossen door een grote lus voor de mannen in te lassen. Trouwens, waarom moeten zij 260 kilometer rijden en wij amper 80? Eigenlijk heb je daar een veredelde kermiskoers gewonnen, Jolien."