Analyse Afscheid van één van de succesvolste Belgische crossers van afgelopen decennium, met wel één grote blinde vlek op zijn palmares

24 februari 2019 zal voor veel fans van de Kalmthoutenaar voor eeuwig in het geheugen gegrift staan. Met Kevin Pauwels neemt één van de beste Belgische crossers van het afgelopen decennium afscheid van de veldritsport. 

Een grote prater was Pauwels nooit, ook mediatraining hielpen het gezicht en uithangbord van de ploeg van Jurgen Mettepenningen daar niet bij. Pauwels wilde vooral op de fiets presteren.

En dat lukte nog aardig ook. Al zorgden rugproblemen ervoor dat hij de laatste jaren niet meer optimaal kon presteren. Zijn zege in Hasselt dit seizoen was dan ook een verrassing. Ook winst in Zonnebeke was mooi meegenomen. 

Al was het twee keer zonder de grote kleppers. Het verhaal van zijn carrière, eigenlijk. Pauwels was meer dan een subtopper. Iemand die zo goed als alle klassiekers op zijn naam heeft geschreven: Overijse, Zolder, Hoogerheide, Ronse, Namen, de Koppenberg, Ruddervoorde, Baal, Tabor,... en ga zo maar door. Twee keer eindwinst in de Wereldbeker en bovendien ook nog twee wereldtitels bij de jeugd. 

Maar telkens botste Pauwels wel op iemand die nét iets sterker was. Eerst was dat Sven Nys, later volgden ook Zdenek Stybar en Niels Albert en de laatste seizoenen natuurlijk Wout Van Aert en Mathieu van der Poel. Het was Pauwels niet altijd gegund. 

Nooit BK of WK gewonnen

Toch is er één grote, blinde vlek op het palmares van Pauwels. De introverte Kempenzoon werd nooit Belgisch kampioen en kon nooit een wereldtitel veroveren. Het had de carrière van Pauwels nog meer kleur kunnen geven. Jammer, maar het zij zo. Geen grote prater, wel een grote motor. Zo zullen we de Kevin Pauwels - zeker van zijn beginjaren - altijd herinneren.