Vlaamse specialisten over Bos van Wallers: "Krijg kippenvel als ik eraan denk" en "Dat is het meest angstaanjagende"

"Eigenlijk moet je van de eerste tot de laatste kasseistrook vooraan zitten", zegt Johan Museeuw in Gazet van Antwerpen. "Die aanloop naar het Bos is het ergst. Die laatste kilometer is moeilijker dan een massasprint in de Tour. In een massasprint doen alleen de sprinters en hun lead-outs mee, maar in de spurt naar Roubaix doet iedereen mee."

Voor kasseispecialist Bert De Backer is het wikken en wegen. "Het is voor mij in Arenberg een kosten-batenanalyse. Ik probeer zo ver mogelijk vooraan te zitten, maar laat graag een paar meter afstand. In het Bos kan je door die dranghekken niet uitwijken. Dat is het meest angstaanjagende: als je valt, lig je op de kasseien. De eerste tweehonderd meter goed doorkomen, is het belangrijkste."

FANTASTISCHE SFEER

Het is pijn lijden, maar ook een stukje genieten. Dat geeft Jelle Wallays alvast aan. "Er is daar ook, in tegenstelling tot andere stroken, geen zone waar het gemakkelijker rijden is. Van begin tot einde is het afzien om erdoor te geraken. Al geeft het wel een kick. Die sfeer is fantastisch, ik krijg kippenvel als ik eraan denk."

"Ook bij de ploegleiders gaat het hart sneller slaan. Wij willen dat onze renners heelhuids door het Bos rijden", laat Marc Sergeant weten. Bij hem speelt vooral het tactisch gegeven, ook met de wagens. "Wie in het Bos staat, ben je de rest van de koers kwijt. Er staan daar zoveel wagens. Ook dat opstellen van iedereen is tactisch. Zelfs de vipbussen worden ingeschakeld."