Dit was 2019: Deceuninck-Quick.Step en Roglic kleuren seizoensbegin

Begin februari staat het WK veldrijden op het programma. Wout van Aert rijdt één van zijn betere crossen, maar moet ook nu buigen voor Mathieu van der Poel. Bij de vrouwen lonkt iedereen naar het ijzersterke Oranje-blok, maar één voor één moeten de Nederlandse rensters het hoofd buigen voor een foutloze Sanne Cant, die naar haar derde wereldtitel op rij rijdt.

Op de weg werd bij de Nederlandse formatie duidelijk dat Primoz Roglic stappen bleef zetten in rittenkoersen. De Sloveen klopte Alejandro Valverde in de UAE Tour. In de Tirreno-Adriatico bleef Roglic nipt Adam Yates voor en ook renners als Fuglsang en Dumoulin moesten vrede nemen met dichte ereplaatsen. Het deed ons uitkijken naar hoe ver Roglic kon geraken in het groterondewerk.

Anderzijds was er de heropleving van Zdenek Stybar als wegrenner. Na enkele mindere jaren ontpopte de Tsjech zich tot de man die het uitmuntende teamwork van The Wolfpack kon afwerken. Op de openingsdag van het Vlaamse wielerseizoen schoot hij meteen raak en liet hij een groepje met klinkende namen achter. Ook in de E3 was het bingo: Stybar sprintte sneller dan Van Aert en Van Avermaet.

Eén ploegmaat trad nog wel meer op de voorgrond: Julian Alaphilippe. Na een goed 2018 leek de Fransman alleen nog maar beter te worden. In de Strade Bianche voerde hij al een mooi nummertje op en haalde hij het voor Fuglsang en, jawel, Wout van Aert.

Ook dat was uiteraard een grote ontdekking uit het voorjaar: Wout van Aert die doorstootte tot de top van het wegwielrennen. Op dat moment moest hij het nog stellen met dichte ereplaatsen. De overwinningen zouden later op het jaar volgen.

Maar eerst ging de meeste aandacht dus naar Alaphilippe. Zeker nadat hij opnieuw succes kende in Italië: in het eerste Monument van het jaar, Milaan-Sanremo, maakte hij zijn favorietenrol helemaal waar. In een groepje van tien was een sterke Naesen er ook dichtbij, maar Alaphilippe was nog een tikkeltje rapper.