Analyse Zonhoven blijft sowieso altijd een topklassieker

Het deelnemersveld is natuurlijk altijd wel van belang, maar op zo'n parcours als dat in Zonhoven kan het moeilijk anders dan dat het volop koers is. Ook al zijn er nog uiteraard nog andere klassieke omgevingen waar de cross thuis is, zoals de Koppenberg, maar Zonhoven spreekt minstens evenzeer tot de verbeelding, zoniet nog meer.

De Kuil van Zonhoven doet het 'm altijd. Het is een mythische hindernis die men nergens anders kan vinden. Een plek die nooit teleur stelt, elk jaar moeten de meest onderlegde veldrijders alle zeilen bijzetten om erdoor te komen zonder in de afdaling tegen de grond te gaan.

Ook dit jaar zorgde de Kuil over de verschillende categorieën heen voor animo. Sommigen hadden zo'n schrik dat ze al maar op voorhand de fiets bij de hand namen en het op een lopen zetten. Bij anderen was het uitkijken om niet in de kant te belanden, want anders dreigde je te blijven hangen aan één van de spandoeken.

De technische uitdaging bestaat erin om geen enkel moment te ver vooruit gebogen op de fiets te zitten. Ook bij de profs verslikten talloze veldrijders zich hierin, waardoor ze vervolgens toch in aanraking kwamen met het zand. Daarna was het puffen en blazen. Er bruusk doorheen denderen is overigens ook geen optie.

De valpartij van Laurens Sweeck, die trachtte de aansluiting met Toon Aerts te behouden, was misschien wel het spectaculairste. Gelukkig kwam ook Sweeck er voorts zonder kleerscheuren door. Dat er fysieke schade wordt opgelopen, is natuurlijk het laatste wat we zouden willen. Maar de Kuil betekent voor het spektakelgehalte wel een ongelooflijke meerwaarde en maakt van deze cross sowieso een klassieker.