Opinie Dit moet andere organisatoren jaloers maken: Strade Bianche 2021 was de Champions League van de koers

Daar redenen ze dan met zijn achten, eens de grote schifting gemaakt was in de Strade Bianche. Wout van Aert, Mathieu van der Poel en Julian Alaphilippe: de drie beste klassieke renners van de wereld. De 'Grote Drie' worden ze genoemd, als ware het tennis in plaats van wielrennen. De drie beste renners tout court, zolang het niet over een klassement rijden in een grote ronde gaat.

En wat als het daar nu wel eens over gaat? Dan is de maatstaf toch zeker het winnen van de Ronde van Frankrijik? Wel, Tadej Pogačar en Egan Bernal reden gewoon vrolijk mee voorop. De Tourwinnaar van 2020 en die van 2019. Als dat geen reclame is: de wereldtoppers in de eendagskoersen en de wereldtoppers in het rondewerk, samen voorin. Het is de natte droom van elke organisator.

MOEILIJK OM ALLE TOPPERS SAMEN TE KRIJGEN

Want in tegenstelling tot andere sporten zoals voetbal - organiseer een Champions League en de beste teams spelen sowieso tegen mekaar - is het in het wielrennen zo moeilijk om de allerbesten samen te brengen in één event van waarde. Omdat velen zich richten op één specialiteit. De ene is een tijdrijder, de andere is een klimmer, nog een andere rijdt goed over de kasseien.

Over al die specialisaties heen alle toppers in goede vorm tegen mekaar laten strijden om de overwinning? Het is eigenlijk zelden gezien. De Strade Bianche van 2021 zorgde er wel voor. Het gaat de waardering voor deze koers - op korte termijn bij liefhebbers en renners al enorm populair geworden - er alleen nog maar groter voor maken. De Strade krijgt stilaan een mythische allure.

5 GROTE NAMEN EN 3 WAARDIGE UITDAGERS

Credit where credit is due: er waren dus acht renners die diep in de finale mee voorin zaten, niet enkel die vijf die al fantastische prijzen bij mekaar hebben gereden. Er was ook Quinn Simmons, wereldkampioen bij de junioren in 2019. Er was Tom Pidcock, vicewereldkampioen in het veld in 2020 en op de weg meteen bij de betere bij de grote jongens. En de verrassend sterke Gogl, die maar niet kapot leek te gaan.

Ook lang niet slecht, die drie. Ze verdienden hun plekje in één van de beste edities ooit van de Strade Bianche. Op basis van wat deze generatie wielrenners in zijn mars heeft, het parcours en de landschappen die de Strade te bieden heeft, durven we stellen: het was niet de laatste schitterende editie.

(G)EEN UITZONDERING

Andere organisatoren zullen zich het hoofd breken over hoe zijn de verschillende wereldtoppers in zo'n situatie kunnen brengen. Het is de moeite om er eens over na te denken. Het zou een streefdoel moeten zijn om dat geregeld te realiseren in de koers, geen uitzondering.

Want geef toe: Van Aert, Alaphilippe, Van der Poel, Pogačar en Bernal die mekaar bekampen. Zet er ook nog Roglič en een fitte Evenepoel bij. Dat is toch het summum. Meer genieten kan de koers kan amper. We hebben het in de Strade alvast al eens mogen ervaren.