Analyse Het scheelde enkele klimkilometers of status van Van der Poel had nog een andere dimensie gekregen

En dat zou niet zomaar een overwinning geweest zijn. Want wat stond er allemaal op het menu? De weg naar vier Alpentoppen: de Passo del Tonale, de klim naar Giovo, de Passo del Vetriolo en de Monterovere. Goed voor een totaal van meer dan 3700 hoogtemeters, in een ritje van 168 kilometer. En nu staat Mathieu van der Poel wereldwijd gekend als een multitalent, bij het rijtje met de beste klimmers zal hij niet geplaatst worden.

De favorieten voor de ritzege heetten dus niet Van der Poel, maar wel Buitrago of Ciccone. Of Carapaz, Landa en Hindley, moesten de groten het onder mekaar uitmaken. Desondanks zag het er op een gegeven moment dat dit weer zo'n straffe stoot van Mathieu van der Poel ging worden. Dat de overwinning er uiteindelijk niet naar hem gaat, maakt zijn prestatie niet minder straf.

GEEN PIZZA MET ANANAS

Het social mediateam van de Giro haalt opgelucht adem: geen pizza met ananas. Het was wel een ludieke uitdaging, natuurlijk. Maar alle gekheid op een stokje: als Van der Poel dit tot een goed einde had gebracht, had zijn status in het internationale wielrennen nog een extra dimensie gekregen. En die is nu al immens.

Laat ons -  zoals we zo vaak doen - nog eens de vergelijking met Wout van Aert naar boven halen. Beiden zijn het uiterst polyvalente superkampioenen. Allebei toppers in het veld. Kunnen allebei sprinten. Kunnen allebei klassiekers winnen. Kunnen beiden uitstekend tijdrijden, al richt Van der Poel zich daar minder op. En dan geldt voor deze renners dat ze nog in één andere discipline uitblinken, iets wat hen onderscheidt.

KWALITEITENPAKKET AL ENORM

Van der Poel is immers ook een kanjer in het mountainbiken. Van Aert daarentegen is perfect in staat tot om ook op bergachtig terrein te winnen op het hoogste niveau. Denken we maar aan die Tourrit over de Mont Ventoux. Als Van der Poel vandaag had gewonnen, konden we niet anders dan nog meer onder de indruk zijn van zijn nu al uitgebreide kwaliteitenpakket. En bij bergritten in grote ronden met hem rekening houden. 

En het scheelde echt niet veel. Hij moest het in de eerste kilometers van de slotklim proberen: Leemreize doen kraken en zo hopen een voorsprong te nemen die voldoende groot was, ook ten opzichte van de achtervolgers. Slim bekeken. Vervolgens was het een kwestie van gewoon zo lang mogelijk volhouden. De klim was slechts enkele kilometers te lang.

MENSELIJK

Was deze etappe net een tikkeltje minder zwaar, had de winnaar Van der Poel geheten. Maar dat was ze dus niet. Het laat Van der Poel menselijk ogen. Het is niet omdat hij een superkampioen is dat het altijd goed moet aflopen. Bij volgende grote ronden zullen we bij het begin van een bergrit niet denken: 'Van der Poel rijdt straks iedereen naar huis'. Doet hij dat ooit wel een keertje, dan horen verbazende reacties daarbij.