Column De Prijs van de Superstrijdlust: Wout Van Aert is de enige terechte winnaar

Naar de buitenwereld toe wordt er wel eens gezegd dat de Prijs van de Strijdlust met het nodige Franse chauvinisme wordt uitgedeeld. De jury zou ook naar de vlagjes van de kopgroep kijken.

Hetzelfde voor de Prijs van de Superstrijdlust aan het einde van de Tour. In 2017 won Warren Barguil die prijs, maar er was achteraf heel wat discussie. Thomas De Gendt had heel vaak in de ontsnapping gezeten. Hij reed bijna de helft van de totale afstand in de Tour in de ontsnapping. Toch moest hij de duimen leggen voor Barguil die dat jaar ook nog eens 2 ritten en het bergklassement won. 

AANVALLEN EN SPRINTEN

Dit jaar zou er in principe geen probleem mogen zijn. Wout Van Aert steekt er met kop en schouders bovenuit in deze Tour. In elke rit is hij te zien. Heel vaak in de aanval. Zijn aanval op de Cap Blanc-Nez die hij bekroonde met ritwinst. Zijn bijna onmogelijke aanval op weg naar Longwy. Zijn aanval op weg naar de Granon om nadien nog Primoz Roglic terug bij de andere favorieten te brengen. Ze haalden hen als een stoomtrein in. 

Om nog maar te zwijgen over de aankomsten. In de sprint doet Van Aert elke keer mee. Ook als hij eerder in de aanval zat, zoals eerder in de rit naar Carcassonne. 

GEEN CONCURRENTIE

Ook het publiek heeft dat gezien. Op de rustdagen waren er stemmingen over wie de meest strijdlustige was in de voorbije ritten. Op de 1e rustdag won Magnus Cort. Van Aert won die andere 2. De anderen staan niet op de foto en een van zijn naaste belagers, Cort, is ondertussen al naar huis na een coronabesmetting. 

Zo zal de winnaar van de groene trui ook in Parijs de Prijs van de Superstrijdlust komen ophalen. Dat beeld zou niet zo vreemd zijn. In 2016 won Peter Sagan naast de groene trui ook de Superstrijdlust. Hij ging toen ook regelmatig in de aanval. Vaak ook op zoek naar punten voor het puntenklassement. Net zoals Van Aert dit jaar doet. Van Aert zou een terechte winnaar van de Prijs van de Superstrijdlust zijn en daar kan het Franse chauvinisme geen stokje voor steken.