Emotioneel moment voor Chris Froome: "We beseffen het niet als renner"

We schrijven 12 juni 2019. Chris Froome leek op weg om de grootste ronderenner ooit te worden, tot het noodlot er in de Dauphiné anders over besliste. Froome crashte tijdens de verkenning van de tijdrit in Roanne, op slechts 20 minuten van Neulise, waar vandaag gekoerst wordt tegen de tijd.

“Ik kan me er niets van herinneren. Wout Poels was erbij en vertelde me dat ik een beweging maakte om mijn neus te snuiten. Een windvlaag zou mij van mijn fiets hebben geblazen”, vertelt Froome aan De Telegraaf.

Froome reed met hoge snelheid tegen een muur en liep naast heel wat breuken ook veel andere verwondingen op. “Ik wilde zo snel mogelijk het ziekenhuis verlaten om te beginnen aan mijn revalidatie, maar eigenlijk was ik daar helemaal niet klaar voor.”

De frustraties liepen hoog op bij de renner. “Mijn vrouw Michelle moest me naar het toilet dragen. Maandenlang ben ik bezig geweest om weer te leren lopen. Er was geregeld een gebrek aan motivatie. Ik heb me afgevraagd of ik ooit weer een Tour zou kunnen rijden, of überhaupt nog zou kunnen fietsen.”

Motivatie

Froome heeft geen pijn meer, maar de littekens zijn er wel nog altijd. Vooral in het hoofd. Hij krijgt geregeld de vraag waarom hij nog wil koersen, nu hij niets meer wint. Zijn laatste zege dateert van 2018.

“Ik houd van deze sport. Natuurlijk is het leuker wanneer je wint, maar fietsen is mijn passie. Daarbij geeft het me voldoening om mijn ervaring met de jongeren in de ploeg te dele. Ik leef hoe dan ook nog steeds mijn droom.”

Dit jaar heeft nog maar eens getoond hoe gevaarlijk wielrennen eigenlijk wel is. “Ik denk dat wij renners ons niet realiseren hoe kwetsbaar we zijn, totdat je zelf zoiets ergs meemaakt. We rijden met enorm hoge snelheden. Het is krankzinnig wat we doen, maar dat is ook wat de sport ruw en spectaculair maakt.”